Pomaganie jest piękne,
a jednoczenie we wspólnym celu,
jakim jest pomoc najbardziej potrzebującym,
zawsze ważne i budujące.
Międzynarodowy Dzień Hospicjum i Opieki Paliatywnej oraz XV kampanię „Hospicjum to też Życie”, rozpoczęliśmy w dniu 14 października w kościele pw. św. Wojciecha w Wągrowcu, Mszą św., której przewodniczył senior ks. prałat Andrzej Rygielski, który również wygłosił okolicznościową homilię. W Mszy św. licznie uczestniczyli mieszkańcy Wągrowca, wolontariusze oraz władze samorządowe.
Po zakończeniu liturgii Mszy św., Dziekan Dekanatu Wągrowieckiego ks. kan. Tomasz Kruszelnicki, wręczył, przyznane przez Metropolitę Gnieźnieńskiego Księdza Prymasa Wojciecha Polaka wyróżnienia: „Zasłużony dla Archidiecezji Gnieźnieńskiej”, przyznane za pracę i wspomaganie Ośrodka Opieki Pozaszpitalnej – Hospicjum Miłosiernego Samarytanina w Wągrowcu: Pani Leokadii Grajkowskiej i Panu dr. inż. Piotrowi Stanowskiemu. Trzecią osobą wyróżnioną jest Pan prof. zw. dr hab. inż. Jan Węglarz z Poznania, który z powodu nieobecności w kraju, nie mógł uczestniczyć w tej uroczystości. Uhonorowanie ich przez Kościół, jest wyrazem uznania realizacji katolickich wartości w ich codziennym życiu.
W godzinach popołudniowych w sali Miejskiego Domu Kultury w Wągrowcu odbył się Koncert Charytatywny z okazji Światowego Dnia Hospicjum i Opieki Paliatywnej „ Głosy dla Hospicjum”. Podczas koncertu zagrał zespół „Masterbrass”, a całość poprzedził wykład Pani dr. nauk medycznych Haliny Bogusz pt. „Hospicjum jako ruch społeczny”.
W ramach tegorocznej kampanii po raz trzeci i ostatni podjęliśmy temat sytuacji i potrzeb opiekunów rodzinnych, czyli członków rodzin sprawujących w domach opiekę nad swoimi niesamodzielnymi bliskimi dorosłymi i dziećmi. Jej hasło to: „Opiekun rodzinny – nie musi być sam”. Celem kampanii jest wzmocnienie przekazu poprzednich akcji i jeszcze raz podkreślenie konieczności wsparcia rodzin osób niedołężnych, nieuleczalnie chorych i niepełnosprawnych, zarówno dorosłych jak i dzieci, które są pod opieką hospicjów, ale również tych, które na taką opiekę nie mogą liczyć.
Kto powinien zapewnić wsparcie opiekunom rodzinnym? Na pewno w dużym stopniu odpowiedzialność spoczywa na systemie ochrony zdrowia i pomocy społecznej. Ale jest to także nasza zwyczajna ludzka odpowiedzialność za słabszych i niesamodzielnych członków lokalnych społeczności i wspólnot, które stanowimy w ramach osiedla, wsi, ulicy, parafii, organizacji, miejsca pracy itp. Zachęcamy lokalne środowiska do budowania sieci wsparcia poprzez wolontariat opiekuńczy, zapraszamy do organizacji spotkań dla opiekunów.
